W wodach rzek i jezior czasami można spotkać prawdziwego potwora… stułbię!
Stułbia (Hydra sp.) to niewielkie zwierzątko, o bardzo prostej budowie, potrafi doskonale radzić sobie w swoim środowisku. Jej naukowa nazwa wywodzi się z mitologii. Nawiązuje ona do mitycznej hydry, która charakteryzowała się niezwykłą zdolnością regeneracji. Po utracie którejś ze swoich głów, szybko odrastały jej nowe. Podobną cechę posiada również to zwierzę, choć wygląda to może mniej spektakularnie…
O prostocie w budowie ciała niech świadczy fakt, że nie posiada ono układu oddechowego, układ nerwowy ma postać drobnej siateczki komórek, bez wykształconego mózgu. Na budowę anatomiczną składają się dwie warstwy komórek – ekto- i endodermy, rozdzielone galaretowatą mezogleą. Różne grupy komórek pełnią określone funkcje w organizmie stułbi. Część trawi pokarm, część odpowiada za skurcz ciała, inne odbierają bodźce ze środowiska, a niektóre odpowiedzialne są za obronę.
Stułbia ma formę workowatego polipu, przyczepionego nóżką do podłoża. Jeśli tylko potrzeba, potrafi odczepić się i koziołkującym ruchem oddalić się na większą odległość.
Cechą charakterystyczną stułbi są jej ramiona. Przy ich pomocy oraz komórek parzydełkowych, nagania i chwyta swoje ofiary, najczęściej drobne bezkręgowce wodne.
Kolejną cechą jest niezwykła zdolność do regeneracji. Z grupy komórek, oderwanych od jej ciała może odrosnąć nowy organizm. Z resztą nie jest to dla niej nic nowego 😉 Stułbia potrafi rozmnażać się przez podział. Osobniki potomne po prostu odpączkowują od osobnika macierzystego.
Stułbie można schwytać w strefie przybrzeżnej jezior i rzek. Najczęściej przytwierdzają się do roślin wodnych oraz kamieni. Choć są dość pospolite, wcale nie łatwe do spostrzeżenia i znalezienia. Na szczęście można je zobaczyć wśród preparatów trwałych w zestawach Delta Optical.
Poniżej, film zarejestrowany kamerą Delta Optical pod mikroskopem stereoskopowym SZ-630T w technice ciemnego pola.